Vergeten geschiedenis

Deze week was er in ter zake een reportage te zien 'arm Wallonië' genaamd. Men had het over een vrouwtje uit Scheldewindeke die naar Wallonië moest reizen om daar te gaan werken. Als inwoner van Scheldewindeke wil ik daar toch een en ander over schrijven. Het kader waarin alles geschetst werd vond ik best storend.

Toen was het een tijd van overleven, vlamingen gingen inderdaad naar Wallonië om te gaan werken, ze hadden geen andere keus. Net als andere vreemdelingen van over heel Europa, trok men naar de mijnen. Te voet, met de fiets, noem maar op, 's morgens vroeg vertrekken en 's avonds laat thuiskomen. Toen had je midden in Wallonië de vlaamse wijken. Wijken waar de oproerpolitie een oogje in het zeil hield. Toen waren vlamingen namelijk geen mensen (volgens sommige franstaligen). Sommige vlamingen keerden terug anderen bleven, zij die bleven moesten zich aanpassen. Het was zelf zo dat iemand met de naam Jan zijn naam moest laten veranderen in Jean.

Op het moment dat de argumenten in de reportage het sterkst staan gooit men er het Belgische solidariteitssausje over. We mogen als vlaming van geluk spreken dat Wallonië er was voor ons enz. ...

Dit verhaal heeft niets met België noch met solidariteit te maken het was simpelweg een economische realiteit van vraag en aanbod. Het ging dan ook over de vuilste jobs die er waren, die jobs die de gewone waal niet meer wou doen.

Als België dan toch ergens een rol zou gaan spelen dan zal het toch wel op het moment van de sluitingen van de mijnen zijn. Het drama zwartberg genaamd. Een typisch voorbeeld van de Belgische wafelijzerpolitiek. De meeste mijnen op één na waren waals maar die waren niet rendabel meer, dus moesten ze dicht. In Vlaanderen was er één mijn in limburg, de modernste van heel Europa, net gemoderniseerd en nog altijd rendabel. Aangezien de waalse mijnen dicht moesten moest ook de vlaamse dicht of die nu rendabel was of niet. Er braken rellen uit met dodelijke slachtoffers enz. ... Het drama zwartberg was een feit.