... P-magazine

Met de P van Pelgië (21/01/10)
Je moet het maar meemaken. Je doet je uiterste best om de Belgisch gezinde uitspraken aaneen te rijgen en daarna moet je je dan nog verontschuldigen bij de Franstalige broeders.
Miss België, Cilou Annys, 18 lentes jong, heeft het mogen ondergaan. Ze prijkt samen met N-VA-voorzitter Bart De Wever op de omslag van de P-Magazine. Cilou kreeg uiteraard een interview in het blad en De Wever ook. Het enige wat ze samen deden was een fotoshoot, netjes geënsceneerd op een Belgische driekleur. Populaire bladen werken graag met visuele tegenstellingen. Het is hen gegund. De ‘cover’ was het enige dat de Franstalige journalisten hadden begrepen, want de rest was helaas ‘en flamand’ en daar zijn de penneridders in het zuiden des lands niet zo bedreven in. Pech voor de meer dan bezienswaardige Cilou, want ook wat zij in haar interview vertelde was ‘en flamand’. En de Brugse Cilou deed niet weinig haar best om de vertegenwoordigster te zijn van het geliefde vaderland. Wij hebben daar ook geen enkel probleem mee. Je bent miss België of je bent het niet. Cilou is duidelijk. “Hij (De Wever) staat voor het compleet tegenovergestelde van waar ik voor sta. Ik wil heel België vertegenwoordigen en ik vind dat we met elkaar moeten overeenkomen. Die scheiding hoeft toch helemaal niet”. Als dat niet glashelder is. En ze beaamt volmondig dat ze honderd procent Belgisch gezind is en ze heeft daar zelfs een persoonlijke reden voor: “Mijn grootouders komen uit Wallonië”. Die zit als argument. Maar ook de institutionele chaos en het politiek immobilisme tovert Cilou om tot een voordeel. Ik citeer: “Dat het er in België soms wel wat chaotisch aan toe kan gaan, is dat net niet de charme van ons land?“ Waarop dan nog een krachtiger argument volgt: “Als hij wil dat ons land uiteenvalt, moet hij dan ook maar de Belgische frietjes laten” (lacht, voegt P-Magazine eraan toe). Belgische chocolaatjes had ze ook nog kunnen vermelden, maar je moet natuurlijk ook niet al je troeven in één interview prijs geven. Pays en choque Kortom, een alleraardigst gesprek met een alleraardigste miss België. We vinden dat ze dat goed heeft gedaan en je zou daar in het zuiden des lands alleen maar tevreden over kunnen zijn. Dachten we. Maar zo werkt dat niet beneden de taalgrens. Want wat titelen ze in de Franstalige pers? “Miss Belgique choque le Sud du pays”. Allo, omdat ze België zo verdedigt, verwijst naar Waalse grootouders, de scheiding verwerpt? Neen, probleem is dat poseren op de frontpagina van een Vlaams blad met De Wever, “le leader indépendantiste de la N-VA”, daarbij nog de Belgische vlag vertrappelend. Deze heiligschennis samen met de demon der demonen, noopte het lieve kind tot... verontschuldigingen. Niet te geloven, maar waar. Ze heeft spijt, ze zal het nooit meer doen. Zij stond op de Belgische vlag, waarmee ze haar gehechtheid aan het symbool en de eenheid van het land wilde benadrukken. De Wever stond niet op de vlag, maar achter haar, terwijl hij haar miss-lint ging doorknippen. Hij stond dus buiten België. Dat ze die grootse symboliek niet hebben begrepen, jammer toch. We hebben nog een troost voor de Franstalige broeders. In een reportage in het society-programma De Rode Loper (VRT Eén) lieten de fotograaf en zijn ‘modellen’ duidelijk zien én horen dat ze met de enscenering het tricolore symbool niet wilden beledigen. Franstalige journalisten kunnen niet alleen het Nederlandstalige interview van de miss niet lezen, ze kijken ook niet naar Vlaamse tv-programma’s. Er is maar één mogelijke conclusie: op het vlak van de media bestaat België ook al lang niet meer.
Auteur: Matthias Diependaele Vlaams parlementslid N-VA

Duidelijkheid a.u.b.

Verkiezingen winnen met vlaamse programma's en vervolgens alles overboord gooien. Verschillende vlaamse partijen doen het, ze willen namelijk alles doen om aan de macht blijven. Graag had ik wat meer duidelijkheid verkregen, zo zou men bevoorbeeld al kunnen beginnen met de logo's een beetje aan te passen.

Ik herinner mij nog altijd de eerste keer dat ik al de programma's naast elkaar legde en vond dat Open VLD best wel een goed (vlaams) programma had. Dat programma duurde ongeveer tot het moment dat Guy Verhofstadt premier werd. Met een verwijzing in de logo naar België in plaats van vlaanderen zou het mij als kiezer dan ook duidelijker geweest zijn deze soort partijen te plaatsen.

De staatsgrens of uw geld

Is de belgische staatsgrens het waard, dat is de vraag dat ieder van ons zich zou moeten stellen. Is zo'n grens het geld waard als je weet dat 40% van de werkende bevolking in Wallonie voor de overheid werkt. Is zo'n grens het geld waard als je weet dat we nog altijd met een vlaamse minderheid in de federale regering te maken hebben. Een regering waar de vlaming alleen maar ja te knikken heeft. Zo'n regering blijft enkel op de been omdat enkele vlaamse politici zich geroepen voelen om 'verantwoordelijkheid' te nemen. Klinkt mooi, maar voor wie? voor zichzelf? Of voor 'de mensen'. Hebben die 'mensen' dan echt baat bij een regering die niets doet, een regering die enkel poogt de 'perceptie' te wekken dat men vanalles doet? Ik stel mij de vraag. Is de begroting in evenwicht enkel door de perceptie te wekken als zou ze in evenwicht zijn, neen ik dacht het niet. Is het asiel en migratie dossier opgelost omdat men de perceptie wilt wekken dat het opgelost is, neen ik dacht het niet. Eerst alle migranten toelaten om daarna vast te stellen dat er eigenlijk veel te weinig plaats is kan je moeilijk een beleid noemen.

Politiek zou er inderdaad in de eerste plaats voor de mensen moeten zijn, het zou een kader met randvoorwaarden moeten creëren waarin bestaande netwerken, organisaties en individuen hun weg in kunnen vinden met elk hun verantwoordelijkheden. Alle respect voor mensen die willen vasthouden aan België, iedereen heeft recht op een mening. Maar als de argumenten enkel emotioneel zijn kan je misschien enkel het woord behouden. Een collectieve verarming is een prijs die we niet noodzakelijk hoeven te betalen. De vlaming die premier wordt zal er alleszins niet wakker van liggen, hij zal niet verarmen ...

Vlaanderen en Wallonië kunnen altijd samenwerken daarvoor is er geen extra regering nodig. Meer autonomie voor Wallonië en Vlaanderen zijn goed voor zowel Wallonië als Vlaanderen. De toekomst ligt wat mij betreft in Europa en de deelstaten.

Ook 'eerste pakket' dood en begraven (08/01/10 - De Standaard)

Premier Yves Leterme werd in de Kamer zwaar op de korrel genomen omdat hij verklaarde geen staatshervorming meer te verwachten. De Standaard stelt vast dat ook het eerste pakket van de staatshervorming, waarover in februari 2008 nog werd onderhandeld, dood en begraven lijkt.

... 'We zitten midden in een economische crisis en torsen een draconische werkloosheidsgraad, en het enige middel om daar iets aan te doen, geeft u nu op', zei Jan Jambon (N-VA). 'U hebt een kapitale toegeving aan de Franstaligen gedaan. Welke prijs hebt u daarvoor in de plaats gekregen? De afschaffing van de snel-Belgwet? Of een grondige hervorming van Justitie?' ... Leterme herhaalde slechts zijn oproep aan alle overheden om de handen in elkaar te slaan en 'in volle respect voor elkaars bevoegdheden en in grote zorg voor de moeilijke budgettaire toestand' er alles aan te doen om de economische crisis aan te pakken. 'Het is geen of/of-verhaal. Het blijft mijn vaste overtuiging dat een staatshervorming noodzakelijk is, maar dat mag geen alibi zijn om de economie niet op een krachtige manier te versterken', aldus de premier. ... 'Wat is dat samenwerkingsfederalisme?' vroeg Jambon. 'Dat is het unionistische federalisme van Wilfried Martens, waarover u hebt gezegd dat dit model zijn grenzen heeft bereikt en waarnaar u nu teruggrijpt. Ik zie een man die heel diep is moeten gaan om zich aanvaardbaar te maken voor de Franstaligen. Faire du Van Rompuy, sans Van Rompuy.'...

Yves Delepeleire

Vergeten geschiedenis

Deze week was er in ter zake een reportage te zien 'arm Wallonië' genaamd. Men had het over een vrouwtje uit Scheldewindeke die naar Wallonië moest reizen om daar te gaan werken. Als inwoner van Scheldewindeke wil ik daar toch een en ander over schrijven. Het kader waarin alles geschetst werd vond ik best storend.

Toen was het een tijd van overleven, vlamingen gingen inderdaad naar Wallonië om te gaan werken, ze hadden geen andere keus. Net als andere vreemdelingen van over heel Europa, trok men naar de mijnen. Te voet, met de fiets, noem maar op, 's morgens vroeg vertrekken en 's avonds laat thuiskomen. Toen had je midden in Wallonië de vlaamse wijken. Wijken waar de oproerpolitie een oogje in het zeil hield. Toen waren vlamingen namelijk geen mensen (volgens sommige franstaligen). Sommige vlamingen keerden terug anderen bleven, zij die bleven moesten zich aanpassen. Het was zelf zo dat iemand met de naam Jan zijn naam moest laten veranderen in Jean.

Op het moment dat de argumenten in de reportage het sterkst staan gooit men er het Belgische solidariteitssausje over. We mogen als vlaming van geluk spreken dat Wallonië er was voor ons enz. ...

Dit verhaal heeft niets met België noch met solidariteit te maken het was simpelweg een economische realiteit van vraag en aanbod. Het ging dan ook over de vuilste jobs die er waren, die jobs die de gewone waal niet meer wou doen.

Als België dan toch ergens een rol zou gaan spelen dan zal het toch wel op het moment van de sluitingen van de mijnen zijn. Het drama zwartberg genaamd. Een typisch voorbeeld van de Belgische wafelijzerpolitiek. De meeste mijnen op één na waren waals maar die waren niet rendabel meer, dus moesten ze dicht. In Vlaanderen was er één mijn in limburg, de modernste van heel Europa, net gemoderniseerd en nog altijd rendabel. Aangezien de waalse mijnen dicht moesten moest ook de vlaamse dicht of die nu rendabel was of niet. Er braken rellen uit met dodelijke slachtoffers enz. ... Het drama zwartberg was een feit.

De scheiding der geesten (22/07/08)

Koning en Kardinaal hebben gesproken. Dat hoort er bij op een 21 juli. "De scheiding der geesten is geen fataliteit”, zegt Albert II, “eenheid en verdraagzaamheid, met eerbied voor de identiteit van elke gefedereerde entiteit, zijn de enige uitweg in onze democratische samenleving. In ons land moeten wij nieuwe vormen van samenleven bedenken. " Kardinaal Danneels van zijn kant, roept in de Brusselse kathedraal de hulp van de hemel in opdat er een beter begrip zou ontstaan tussen de burgers en gemeenschappen van ons land. “Wat ook hun verschillen mogen zijn". De woorden van vorst en prelaat krijgen grote weerklank in onze pers. Voor wie geneigd zou zijn om net als Albert te geloven dat de scheiding der geesten geen fataliteit is, of voor wie met de kardinaal wil bidden voor de goede verstandhouding, laat ik ter overweging even meegenieten van het soort proza dat wij in de Vlaamse Rand rond Brussel in onze brievenbussen krijgen. Aangezien B-H-V nog altijd niet gesplitst is, doen de Franstalige partijen namelijk actief aan stemmenronselarij in Halle-Vilvoorde. In een huis-aan-huis blaadje van MR lezen we naast de gebruikelijke pleidooien tegen de splitsing van de kieskring en voor de uitbreiding van Brussel het volgende: “S'il y a une patrie à donner aux francophones, s'il y a une patrie à leur faire aimer, c'est une patrie francophone, une Belgique francophone. ” (Als er een vaderland bestaat voor Franstaligen, dan is dat een Franstalig vaderland, een Franstalig België.) Het zijn de slotwoorden van een stuk, ondertekend door niemand minder dan Didier Reynders. En hij tekent niet alleen als partijvoorzitter, maar ook als minister en vice-premier van de federale regering. Dezelfde man die op 21 juli minzaam glimlachend naar de preek van de kardinaal luistert en naast de koning op de tribune voor het paleis zit. Dit soort provocaties, dat illustreert hoe fataal de scheiding der geesten wel geworden is, en dat bij veel inwoners van de Vlaamse Rand terecht in het verkeerde keelgat schiet, krijgt weinig of geen weerklank in de media… Nochtans is de Vlaamse Rand voor het overige niet weg te branden uit de actualiteit. Het marktreglement van Merchtem, de speelpleinwerking van Liedekerke, de sociale kavels in Zaventem, de sociale koopwoningen in Vilvoorde, het taalmeldpunt van Overijse…. Allemaal pogingen om het Vlaams karakter van de gemeenten van de Vlaamse Rand te beschermen en te versterken. De Franstalige media schreeuwen iedere keer moord en brand. Uit hun duiding blijkt een moreel superioriteitsgevoel. Zij zijn de verdedigers van de vrijheid. Wij zijn de verdrukkers. Zij zijn een voorbeeld van openheid, wij zijn achterlijk in het beklemtonen van onze eigenheid. Maar ook in bepaalde Vlaamse media huilen de wolven dagelijks mee. “Wat is er toch aan de hand in de Vlaamse Rand,” vraagt journaliste Liesbeth Van Impe zich af in een analysestuk in De Morgen, “het lijstje van gemeenten die de grenzen van de taalpolitiek aftasten, wordt stilaan onrustwekkend lang.” ….Onrustwekkend, u leest het goed. Het probleem is dat nogal wat redacteurs van Franstalige media in de Vlaamse Rand wonen en dus betrokken partij zijn -hoofdredactrice Béatrice Delvaux van Le Soir woont bijvoorbeeld in Dilbeek-, terwijl de meeste Vlaamse hoofdredacteurs daarentegen ver van de realiteit in de Vlaamse Rand wonen. Franstalige politici vechten de Vlaamse wooncode aan bij de Europese Commissie en de VN, ze halen vervolgens de Raad van Europa naar hier voor een onderzoek naar de niet-benoeming van drie wetsovertreders tot burgemeester… En meer is er blijkbaar niet nodig opdat ook sommige Vlaamse politici hun kluts kwijtraken. Zo reageert Vlaams minister Keulen scherp op een taalmeldpunt in Overijse. “Middeleeuws” zegt hij, en “ongrondwettelijk”. Later moet hij die woorden wel terugtrekken, maar goed. Volksvertegenwoordiger Vera Dua (Groen!) uit Gent voelt zich in het Vlaams Parlement geroepen om ons, de lokale politici van de Rand, de mantel uit te vegen. Wij zitten volgens haar op een gevaarlijke glijbaan naar totale onverdraagzaamheid en bezorgen Vlaanderen een beeld van een bekrompen maatschappij. Haar zedenpreken contrasteren schril met haar stilzwijgen in andere dossiers. Als ik bijvoorbeeld in het Vlaams Parlement herhaaldelijk interpelleer over de schande van de Nederlandsonkundige dringende medische hulpverlening in Brussel en de Vlaamse Rand, kijkt mevrouw Dua de andere kant uit. Ze blijft afwezig in het debat, net als een groot deel van de pers. We zijn ontgoocheld en boos omdat dit debat niet eerlijk wordt gevoerd. We nemen als lokale bestuurders in de Vlaamse Rand 101 initiatieven om de integratie van anderstaligen te bevorderen. Terwijl wij worden gebrandmerkt als kleingeestig, zijn het wel de Franstaligen die in de Vlaamse Rand op puur etnische basis aan politiek doen. Het enige bindmiddel van de lokale UF-lijsten is de Franstaligheid ! Je moet er hun pamfletten maar eens op nalezen. En al jaren nemen de Frantaligen probleemloos initiatieven die verdacht veel lijken op die waarvoor wij aan het kruis genageld worden. Het taalmeldpunt van Overijse wordt afgebrand als middeleeuws. Maar de Franstaligen hebben al jaren een eigen taalmeldpunt via het ‘Office des Consommateurs Francophones’, via ‘Carrefour’ en ‘Maison de la Francité’. Zo kan je bijvoorbeeld op hun website lezen dat er in het Brusselse shoppingcentrum Basilix naar hun zin te veel Nederlands gesproken wordt, of dat ze elders in Brussel tussenkomen als er te veel Nederlandstalige reclameaffiches hangen…. Heeft de Vlaamse pers hierover ooit zijn misprijzen geventileerd? Middeleeuws? Neen dus. De gemeente Liedekerke wordt gestigmatiseerd omdat ze de toevloed van anderstalige kinderen op haar speelplein uit veiligheidsoverwegingen wil inperken. “Discriminerend”, schrijft onze pers. Maar in de brochure over de speelpleinen van de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe lezen we het volgende: “Pour des raisons d’organisation, seuls les enfants capables de s’exprimer en français (notions de base) et, pour les petits, qui ne portent plus de langes (Sauf pour la sieste – Prévoir, dans ce cas, des langes-culottes) sont acceptés aux activités'. Burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe is FDF-voorzitter Olivier Maingain. Nederlandstalige kinderen komen zijn Brusselse speelpleinen dus niet op! Heeft iemand hierover iets gelezen in de Vlaamse pers, hebt u mevrouw Dua iets horen pruttelen over discriminerend…? Ik ook niet. Toen ik minister Keulen begin april hier in het Vlaams Parlement op wees was zijn enige reactie: “Over die gemeente heb ik geen enkele bevoegdheid. ” Wij worden met de vinger door sommige van onze eigen Vlaamse politici…. Werd Maingain terecht gewezen door de andere Franstalige politici? Niet dus. Twee maten, twee gewichten. We kennen het ondertussen… maar wennen doet het niet. De scheiding der geesten niet fataal, Sire? Wat is ze dan wel?

Auteur: Mark Demesmaeker Vlaams parlementslid

Jong N-VA wil schoolkaart invoeren (02/06/08)

De problemen in de gesloten jeugdinstelling De Hutten in Mol zijn helaas bekend. Meer investeren in extra (her-) opvoedingsplaatsen voor probleemjongeren is dan ook nodig. Naast repressie en heropvoeding is preventie evenzeer cruciaal. Jongeren komen niet van de ene dag op de andere in de problemen terecht. Vaak begint het bij spijbelen en rondhangen op straat. Een plaats vinden in de maatschappij is immers niet eenvoudig en een diploma is hiervoor essentieel. Preventie omvat dan ook begeleiding en controle, waaronder controle op de leerplicht. De ‘schoolkaart’ is daarvoor een uitstekend instrument. De schoolkaart is een soort identiteitskaart met uurrooster, zodat agenten kunnen nagaan of de leerling spijbelt of niet. “De schoolkaart is een idee van de Brusselse lokale politie, maar wordt vandaag nog nergens gebruikt.” stelt jongerenvoorzitter Bas Luyten vast. “Zeker in het Brusselse, met zijn specifieke situatie, zijn maatregelen nodig: onder het hoge aantal spijbelaars zijn jongeren met allochtone roots oververtegenwoordigd en zowel de Franstalige als Nederlandstalige Gemeenschap bieden er onderwijs aan, wat de registratie van leerplichtigen bemoeilijkt,” aldus Vlaams parlementslid Kris Van Dijck (N-VA). Hij zal daarom in het Vlaams parlement minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke vragen om snel de technische haalbaarheid van zo’n schoolkaart te onderzoeken. Tevens moet de minister specifiek voor Brussel een rondetafelgesprek opstarten met de Franse Gemeenschap en de Cocof en hierbij ook de (Brusselse) lokale actoren betrekken. Kris Van Dijck en Jong N-VA dragen Brussel en zijn ketjes immers in het hart en hopen hen met deze schoolkaart op het rechte pad te houden en meer kansen te geven.