... P-magazine

Met de P van Pelgië (21/01/10)
Je moet het maar meemaken. Je doet je uiterste best om de Belgisch gezinde uitspraken aaneen te rijgen en daarna moet je je dan nog verontschuldigen bij de Franstalige broeders.
Miss België, Cilou Annys, 18 lentes jong, heeft het mogen ondergaan. Ze prijkt samen met N-VA-voorzitter Bart De Wever op de omslag van de P-Magazine. Cilou kreeg uiteraard een interview in het blad en De Wever ook. Het enige wat ze samen deden was een fotoshoot, netjes geënsceneerd op een Belgische driekleur. Populaire bladen werken graag met visuele tegenstellingen. Het is hen gegund. De ‘cover’ was het enige dat de Franstalige journalisten hadden begrepen, want de rest was helaas ‘en flamand’ en daar zijn de penneridders in het zuiden des lands niet zo bedreven in. Pech voor de meer dan bezienswaardige Cilou, want ook wat zij in haar interview vertelde was ‘en flamand’. En de Brugse Cilou deed niet weinig haar best om de vertegenwoordigster te zijn van het geliefde vaderland. Wij hebben daar ook geen enkel probleem mee. Je bent miss België of je bent het niet. Cilou is duidelijk. “Hij (De Wever) staat voor het compleet tegenovergestelde van waar ik voor sta. Ik wil heel België vertegenwoordigen en ik vind dat we met elkaar moeten overeenkomen. Die scheiding hoeft toch helemaal niet”. Als dat niet glashelder is. En ze beaamt volmondig dat ze honderd procent Belgisch gezind is en ze heeft daar zelfs een persoonlijke reden voor: “Mijn grootouders komen uit Wallonië”. Die zit als argument. Maar ook de institutionele chaos en het politiek immobilisme tovert Cilou om tot een voordeel. Ik citeer: “Dat het er in België soms wel wat chaotisch aan toe kan gaan, is dat net niet de charme van ons land?“ Waarop dan nog een krachtiger argument volgt: “Als hij wil dat ons land uiteenvalt, moet hij dan ook maar de Belgische frietjes laten” (lacht, voegt P-Magazine eraan toe). Belgische chocolaatjes had ze ook nog kunnen vermelden, maar je moet natuurlijk ook niet al je troeven in één interview prijs geven. Pays en choque Kortom, een alleraardigst gesprek met een alleraardigste miss België. We vinden dat ze dat goed heeft gedaan en je zou daar in het zuiden des lands alleen maar tevreden over kunnen zijn. Dachten we. Maar zo werkt dat niet beneden de taalgrens. Want wat titelen ze in de Franstalige pers? “Miss Belgique choque le Sud du pays”. Allo, omdat ze België zo verdedigt, verwijst naar Waalse grootouders, de scheiding verwerpt? Neen, probleem is dat poseren op de frontpagina van een Vlaams blad met De Wever, “le leader indépendantiste de la N-VA”, daarbij nog de Belgische vlag vertrappelend. Deze heiligschennis samen met de demon der demonen, noopte het lieve kind tot... verontschuldigingen. Niet te geloven, maar waar. Ze heeft spijt, ze zal het nooit meer doen. Zij stond op de Belgische vlag, waarmee ze haar gehechtheid aan het symbool en de eenheid van het land wilde benadrukken. De Wever stond niet op de vlag, maar achter haar, terwijl hij haar miss-lint ging doorknippen. Hij stond dus buiten België. Dat ze die grootse symboliek niet hebben begrepen, jammer toch. We hebben nog een troost voor de Franstalige broeders. In een reportage in het society-programma De Rode Loper (VRT Eén) lieten de fotograaf en zijn ‘modellen’ duidelijk zien én horen dat ze met de enscenering het tricolore symbool niet wilden beledigen. Franstalige journalisten kunnen niet alleen het Nederlandstalige interview van de miss niet lezen, ze kijken ook niet naar Vlaamse tv-programma’s. Er is maar één mogelijke conclusie: op het vlak van de media bestaat België ook al lang niet meer.
Auteur: Matthias Diependaele Vlaams parlementslid N-VA

Duidelijkheid a.u.b.

Verkiezingen winnen met vlaamse programma's en vervolgens alles overboord gooien. Verschillende vlaamse partijen doen het, ze willen namelijk alles doen om aan de macht blijven. Graag had ik wat meer duidelijkheid verkregen, zo zou men bevoorbeeld al kunnen beginnen met de logo's een beetje aan te passen.

Ik herinner mij nog altijd de eerste keer dat ik al de programma's naast elkaar legde en vond dat Open VLD best wel een goed (vlaams) programma had. Dat programma duurde ongeveer tot het moment dat Guy Verhofstadt premier werd. Met een verwijzing in de logo naar België in plaats van vlaanderen zou het mij als kiezer dan ook duidelijker geweest zijn deze soort partijen te plaatsen.

De staatsgrens of uw geld

Is de belgische staatsgrens het waard, dat is de vraag dat ieder van ons zich zou moeten stellen. Is zo'n grens het geld waard als je weet dat 40% van de werkende bevolking in Wallonie voor de overheid werkt. Is zo'n grens het geld waard als je weet dat we nog altijd met een vlaamse minderheid in de federale regering te maken hebben. Een regering waar de vlaming alleen maar ja te knikken heeft. Zo'n regering blijft enkel op de been omdat enkele vlaamse politici zich geroepen voelen om 'verantwoordelijkheid' te nemen. Klinkt mooi, maar voor wie? voor zichzelf? Of voor 'de mensen'. Hebben die 'mensen' dan echt baat bij een regering die niets doet, een regering die enkel poogt de 'perceptie' te wekken dat men vanalles doet? Ik stel mij de vraag. Is de begroting in evenwicht enkel door de perceptie te wekken als zou ze in evenwicht zijn, neen ik dacht het niet. Is het asiel en migratie dossier opgelost omdat men de perceptie wilt wekken dat het opgelost is, neen ik dacht het niet. Eerst alle migranten toelaten om daarna vast te stellen dat er eigenlijk veel te weinig plaats is kan je moeilijk een beleid noemen.

Politiek zou er inderdaad in de eerste plaats voor de mensen moeten zijn, het zou een kader met randvoorwaarden moeten creëren waarin bestaande netwerken, organisaties en individuen hun weg in kunnen vinden met elk hun verantwoordelijkheden. Alle respect voor mensen die willen vasthouden aan België, iedereen heeft recht op een mening. Maar als de argumenten enkel emotioneel zijn kan je misschien enkel het woord behouden. Een collectieve verarming is een prijs die we niet noodzakelijk hoeven te betalen. De vlaming die premier wordt zal er alleszins niet wakker van liggen, hij zal niet verarmen ...

Vlaanderen en Wallonië kunnen altijd samenwerken daarvoor is er geen extra regering nodig. Meer autonomie voor Wallonië en Vlaanderen zijn goed voor zowel Wallonië als Vlaanderen. De toekomst ligt wat mij betreft in Europa en de deelstaten.

Ook 'eerste pakket' dood en begraven (08/01/10 - De Standaard)

Premier Yves Leterme werd in de Kamer zwaar op de korrel genomen omdat hij verklaarde geen staatshervorming meer te verwachten. De Standaard stelt vast dat ook het eerste pakket van de staatshervorming, waarover in februari 2008 nog werd onderhandeld, dood en begraven lijkt.

... 'We zitten midden in een economische crisis en torsen een draconische werkloosheidsgraad, en het enige middel om daar iets aan te doen, geeft u nu op', zei Jan Jambon (N-VA). 'U hebt een kapitale toegeving aan de Franstaligen gedaan. Welke prijs hebt u daarvoor in de plaats gekregen? De afschaffing van de snel-Belgwet? Of een grondige hervorming van Justitie?' ... Leterme herhaalde slechts zijn oproep aan alle overheden om de handen in elkaar te slaan en 'in volle respect voor elkaars bevoegdheden en in grote zorg voor de moeilijke budgettaire toestand' er alles aan te doen om de economische crisis aan te pakken. 'Het is geen of/of-verhaal. Het blijft mijn vaste overtuiging dat een staatshervorming noodzakelijk is, maar dat mag geen alibi zijn om de economie niet op een krachtige manier te versterken', aldus de premier. ... 'Wat is dat samenwerkingsfederalisme?' vroeg Jambon. 'Dat is het unionistische federalisme van Wilfried Martens, waarover u hebt gezegd dat dit model zijn grenzen heeft bereikt en waarnaar u nu teruggrijpt. Ik zie een man die heel diep is moeten gaan om zich aanvaardbaar te maken voor de Franstaligen. Faire du Van Rompuy, sans Van Rompuy.'...

Yves Delepeleire

Vergeten geschiedenis

Deze week was er in ter zake een reportage te zien 'arm Wallonië' genaamd. Men had het over een vrouwtje uit Scheldewindeke die naar Wallonië moest reizen om daar te gaan werken. Als inwoner van Scheldewindeke wil ik daar toch een en ander over schrijven. Het kader waarin alles geschetst werd vond ik best storend.

Toen was het een tijd van overleven, vlamingen gingen inderdaad naar Wallonië om te gaan werken, ze hadden geen andere keus. Net als andere vreemdelingen van over heel Europa, trok men naar de mijnen. Te voet, met de fiets, noem maar op, 's morgens vroeg vertrekken en 's avonds laat thuiskomen. Toen had je midden in Wallonië de vlaamse wijken. Wijken waar de oproerpolitie een oogje in het zeil hield. Toen waren vlamingen namelijk geen mensen (volgens sommige franstaligen). Sommige vlamingen keerden terug anderen bleven, zij die bleven moesten zich aanpassen. Het was zelf zo dat iemand met de naam Jan zijn naam moest laten veranderen in Jean.

Op het moment dat de argumenten in de reportage het sterkst staan gooit men er het Belgische solidariteitssausje over. We mogen als vlaming van geluk spreken dat Wallonië er was voor ons enz. ...

Dit verhaal heeft niets met België noch met solidariteit te maken het was simpelweg een economische realiteit van vraag en aanbod. Het ging dan ook over de vuilste jobs die er waren, die jobs die de gewone waal niet meer wou doen.

Als België dan toch ergens een rol zou gaan spelen dan zal het toch wel op het moment van de sluitingen van de mijnen zijn. Het drama zwartberg genaamd. Een typisch voorbeeld van de Belgische wafelijzerpolitiek. De meeste mijnen op één na waren waals maar die waren niet rendabel meer, dus moesten ze dicht. In Vlaanderen was er één mijn in limburg, de modernste van heel Europa, net gemoderniseerd en nog altijd rendabel. Aangezien de waalse mijnen dicht moesten moest ook de vlaamse dicht of die nu rendabel was of niet. Er braken rellen uit met dodelijke slachtoffers enz. ... Het drama zwartberg was een feit.